بمیر

چه  قدر

ارزان  آوردی

خودت  را

این  همه

  من.

و یک  دوستت  دارم

تو.

نه

این  بار  برو

روزی  بیا

که

برایم  میمیری.

طالقانی

مرحوم  طالقانی

***

اسطوره  و   پیر   و  قهرمانی   تو    هنوز

فرزند    اصیل    طالقانی     تو      هنوز

چیدند  ستاره  را  به  شب  نامه  ی   مرگ

غافل   که   ز   نسل   کهکشانی     تو   هنوز

آن   روز   که   آرشی   زمین   گیر   شدی

دیدیم   که   چون   تیر و  کمانی  تو   هنوز

خونی   به    غروب    روزگاران     فریب

خورشید    شهید   آرمانی   تو   هنوز

در  گاه   سیاهی  و  شب  سرد   و  ذلیل

ماهی   که   در   اندیشه   نهانی   تو  هنوز

ای    سید   سرزمین   خورشید   وشان

محمود   زمین    و    آسمانی   تو   هنوز

جنون

هر  چه  می  بینم   که   عاقل   می  شوی

پیش    مجنون   پای   در   گل   می   شوی 

یا  تو   مجنونی   و   مجنون   عاقل  است     

یا  که   در  نقصان ،  کامل   می شوی . 

سامی یوسف - جان جانان

تولدی دیگر

        تولدی  دیگر

***

آمدی  نوروز  شد  یخ  ها  ترک  برداشتند

زیر  گرمای  محبت  ،  شاخی  از  گل  کاشتند

آمدی  با  گریه  اما  ،  خانه  در  لبخند  بود

چای  صبح  زندگانی  ،  دلنشین  از  قند  بود

آمدی  آن  روزهای  بودنت  گرما  فزود

دستهای  گرم  هم  را  عاشقیها می  ربود

قرص  می  شد  ،  ماه  چشمانت  به  گاه  چارده

رو  به  بالا  ،  رفته  رفته  ،  در  طلوع  مهر  و  مه

یک  افق  سر  زد  به  ناگه  ،  تیر  گی  ها  را  ربود

رو شنایی  سر  بر  آورد  از  میان  ،  آه  و  دود

شور  بی  تابی  دویدن  کرد  ،  در  آشوب  خلق

شعر  آزادی  رهایی  جست  ،  در  فریاد  و  حلق

کان  بهارین  فصل  در  اندوه  سرد  میر  دی

رجعتی  دیگر  به  گلها  داد  زآن  مستی   و  می

چندی  از  عمر  بهاران   بر  نیامد  کان  خمار

نخوت  سرمای  دیگر  ،  سوخت  گل  ها  بی  شمار

روزگار  گرگ  ها  بر  بره  ها  رحمی  نکرد

جان  سرخ  آرزو  ها  بر  درید  و  گشت  زرد

دست  قصاب  تجاوز ،  تیغ  بر  گردن  نهاد

تا  مدیدی  می  درید  و  جان  مردم   می  ستاد

بوی  باروت  از  در  و  دیوار  می  امد  برون

خانه  در  اندوه  مرگ  لاله  ها  گردید  خون

پر  کشیدند  از  دررون  لانه  های  دوستی

از  کبوتر  ها  نه  پر  ماند  و  نه  بر  تن  پوستی

هشت  سالی  هر  چه  می  روئید  ،  شکل  لاله  بود

هشت  سال  اندیشه  صحرا  ،   فقط  آلاله  بود

جای  پای  مهربانی  ها  پر  از  پو  تین  درد

عکس  های  شهر  ،  خونین  از  غیوریهای  مرد

پایمردیها  چنان  در  بام  گیتی  شد  پدید

قامت  سرو  سهی  شان  را  کسی  آن  سان  ندید

ای  وطن  یاد  شهیدانت  ،  چو  پرچم  بر  فراز

احترام  خون شان  واجب  چو  تقریر  نماز

دیر رسیدیم

همین  حوالی  دورم

کنار  آن  ساحل

تو  آن  طرف  به  تماشا

من  این  طرف  به  سرود

بیا  به  قدر  همین  احترام  رو  در  رو

به  آب  دست  سپاریم

به  آب  رو  به  فرود

چه  نرم  می  رود  این  آب  زندگانی  ما

چه  قدر دیر  رسیدیم

بر کرانه  ی  رود !